เหยื่อผู้บริสุทธิ์ของอินเตอร์ มิลานในความพ่ายแพ้ที่น่าอับอายของอิตาลี: การกลับมาของยูเวนตุสหมายถึงการกลับมาของอิตาลีหรือไม่? การกลับมาของอินเตอร์หมายถึงการล่มสลายของอิตาลีหรือไม่? _Flatesi_Defence_Napoli
เมื่อสกอร์บอร์ดที่ซานซิโรหยุดนิ่งที่ 1-4; เมื่อฮาแลนด์พุ่งเข้ามาทำประตูที่สองของเขา; เมื่อลาร์สสันเลี้ยงบอลผ่านมันชินี่อย่างง่ายดายในจังหวะตัวต่อตัวเพื่อปิดผนึกชัยชนะ แม้แต่แฟนบอลกัลโช่ เซเรีย อา อย่างฉันเองก็ต้องยอมรับว่าการตกต่ำอย่างครอบคลุมของฟุตบอลอิตาลีไม่มีที่ว่างสำหรับข้อแก้ตัว นอร์เวย์น่ากลัวหรือไม่?บางที. ชัดเจนว่า มันยังไม่ใช่ประเทศมหาอำนาจในยุโรป. อย่างไรก็ตาม ช่องว่างระหว่างอิตาลีกับนอร์เวย์ได้ถึงจุดที่มันต้องการให้เทรซี แม็กเกรดี้ทำคะแนน 13 คะแนนใน 35 วินาทีเพื่อเชื่อมช่องว่างนี้.
เมื่อใดก็ตามที่อิตาลีพ่ายแพ้ เสียงมากมายย่อมร้องออกมาด้วยความงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟุตบอลอิตาลี? ข้าพเจ้าจะไม่กล่าวซ้ำถึงข้อถกเถียงที่เหนื่อยล้าเกี่ยวกับปัญหาเศรษฐกิจ กลยุทธ์ที่ล้าสมัย หรือระบบการพัฒนาเยาวชนที่มุ่งเน้นกรอบยุทธวิธีมากกว่าการบ่มเพาะพรสวรรค์ส่วนบุคคล ความจริงคือ ข้าพเจ้าไม่เคยเชื่อว่าปัจจัยเหล่านี้เพียงอย่างเดียวสามารถอธิบายสถานการณ์ปัจจุบันของทีมชาติได้ – แน่นอนว่าไม่ใช่สาเหตุหลัก
ประเด็นเรื่องสนามกีฬาใหม่สำหรับสองยักษ์ใหญ่แห่งมิลานสะท้อนให้เห็นถึงปัญหาที่ฝังรากลึกซึ่งกำลังคุกคามอาณาจักรฟุตบอลอนุรักษ์นิยมแห่งนี้: เจ้าหน้าที่อาวุโสที่นั่งเฉยเมยในตำแหน่งของตน; หนอนนับไม่ถ้วนที่เกาะติดอยู่กับวงการฟุตบอลและมีอำนาจอย่างมาก; ผลประโยชน์ทับซ้อนที่ชอบจะฉุดทุกคนให้ตกต่ำไปด้วยแทนที่จะยอมสละผลประโยชน์ส่วนตัวแม้เพียงเล็กน้อย; และการแข่งขันชิงแชมป์ที่ถูกทำให้เข้มข้นขึ้นอย่างเทียมเทียมนั้น ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากความตัดสินใจที่โง่เขลาของผู้ที่ไม่อาจทนเห็นสโมสรใดสโมสรหนึ่งครองความยิ่งใหญ่ได้
ลองนึกถึงนาโปลีเมื่อปีที่แล้ว แล้วดูนาโปลีในปีนี้ ทีมเดียวกันนั้นที่ไม่สามารถทนต่อแรงกดดันหรือการเปลี่ยนแปลงใดๆ ได้เลย กลับกลายเป็นทีมที่มีลุ้นแชมป์เซเรีย อา อย่างจริงจัง มันน่าขำสิ้นดีทีมที่ถูกยกระดับขึ้นอย่างเทียมเทียมด้วยการตัดสินใจผิดพลาดอย่างรุนแรง การตัดสินที่ผิดพลาด และการตัดสินใจที่พลาดไป ประกอบกับการกระทำที่น่าอายของคอนเต้ซึ่งน่าอายจนกลายเป็นเรื่องตลกขบขันไปทั่วยุโรป ผู้สนับสนุนเซเรียอาที่ติดตามมานานกี่คนที่ถอนหายใจอย่างยอมแพ้: หากฟุตบอลอิตาลีต้องพึ่งพาทีมตลกเช่นนี้เพื่อรักษาชื่อเสียงไว้ ฟุตบอลของประเทศจะหลีกเลี่ยงการตกต่ำได้อย่างไร? จะหนีการพ่ายแพ้ได้อย่างไร?
พูดตรงๆ ฉันไม่สนใจผลการแข่งขันของทีมชาติอิตาลีเลย ตามคำกล่าวที่ว่า รักบ้านรักถึงนกกา – ถ้าไม่ใช่เพราะอินเตอร์ มิลาน ฉันคงไม่สนใจเซเรีย อาเลย แต่เนื่องจากฉันทุ่มเทให้กับอินเตอร์ ฉันจึงไม่สามารถหลีกเลี่ยงทีมชาติอิตาลีได้ ฉันไม่สามารถหลีกเลี่ยงเซเรีย อาได้ และแน่นอนว่าฉันไม่สามารถหลีกเลี่ยงตรรกะเด็กๆ นั้นได้: ยูเวนตุสเจริญ อิตาลีเจริญ; อินเตอร์เจริญ อิตาลีล่มสลาย
1. การชมการแข่งขันนี้แบบแยกส่วน
พูดตามตรง เมื่อมีการประกาศรายชื่อผู้เล่นตัวจริง ด็อก บราเธอร์มีความกังวลอยู่บ้าง แมตช์นี้ไม่ได้จบลงด้วยสกอร์ 9-0 อย่างที่คิด แต่เป็นไปได้มากที่อิตาลีจะพ่ายแพ้ในบ้าน ทำไม? เพราะในแผนการเล่นทั้งหมด ไม่มีผู้เล่นคนใดที่มีแนวคิดในการเล่นเกมรับเลย พูดให้ชัดเจนคือ ผู้เล่นแต่ละคน เมื่อพิจารณาจากความสามารถเฉพาะตัวแล้ว มีความสามารถในการเล่นเกมรุกมากกว่าความสามารถในการเล่นเกมรับ
อย่างไรก็ตาม พี่ชายหมาปลอบใจตัวเองด้วยความคิดว่าบางที กัตตูโซ่ อาจคิดว่าฝ่ายตรงข้ามได้ผ่านเข้ารอบไปแล้ว ขาดทั้งจิตวิญญาณการต่อสู้และความมุ่งมั่นที่จะเอาตัวรอด ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะบุกแทนที่จะตั้งรับ มุ่งหวังที่จะบดขยี้พวกเขาให้ยอมแพ้และคว้าชัยชนะด้วยสามประตูหรือมากกว่า แต่น่าเสียดายที่ความฝันนั้นงดงาม แต่ความเป็นจริงกลับโหดร้าย
การปิดล้อมในช่วงเริ่มต้นพิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพ แต่เมื่อเราขึ้นนำและตั้งรับในตำแหน่งป้องกัน สถานการณ์กลับแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง การป้องกันในตำแหน่งต่ำของเราพิสูจน์แล้วว่าไม่เพียงพอเมื่อเผชิญกับการบุกเดี่ยวที่เรียบง่ายอย่างน่าทึ่งของฝ่ายตรงข้าม การเปลี่ยนจากการป้องกันเป็นการโจมตี เราไม่สามารถทนต่อโซนกดดันสูงที่สร้างขึ้นโดยผู้เล่นเพียงไม่กี่คนของพวกเขาได้ กลยุทธ์ของเราในการล้อมโดยไม่โจมตีไม่สามารถทนต่อการโต้กลับที่รวดเร็วซึ่งเกิดขึ้นด้วยการส่งบอลเพียงสองหรือสามครั้ง แม้ว่าการโจมตีแทนการป้องกันไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่เราไม่สามารถละทิ้งการป้องกันได้อย่างสิ้นเชิง ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น เราไม่สามารถละทิ้งการป้องกันในขณะที่ละทิ้งการโจมตีไปพร้อมกัน
บางที กัตตูโซ่เองก็ไม่เคยจินตนาการว่าอิตาลีในปัจจุบันจะขาดแคลนไม่เพียงแค่กองหน้าอย่างฮาแลนด์ แต่ยังขาดบุคคลอย่างโทนี่และบาโลเตลลี่อีกด้วย
หากเราไม่สามารถก้าวหน้าได้ แล้วเราจะใช้อะไรแทนการป้องกัน?
จากการแข่งขันครั้งนี้ แฟนบอลอินเตอร์มิลานจำนวนมาก รวมถึงด็อกบราเธอร์ ควรจะตระหนักถึงสิ่งหนึ่ง:
ฟลาตาซีพบว่าตัวเองติดอยู่ในวงจรอุบาทว์: ด้วยความหวังที่จะกลับมายึดตำแหน่งตัวจริงอีกครั้งผ่านความสามารถในการโจมตีในสนาม เขาจึงพยายามขยับตำแหน่งและวิ่งขึ้นหน้าอย่างต่อเนื่อง สิ่งนี้นำไปสู่เหตุการณ์ซ้ำๆ ที่เขาถูกจับได้ว่าอยู่ผิดตำแหน่งและทิ้งช่องว่างไว้ ทำให้กลายเป็นจุดอ่อนในการป้องกัน ผลที่ตามมาคือเขาสูญเสียตำแหน่งตัวจริงไป และยิ่งเพิ่มความมุ่งมั่นที่จะได้มันกลับคืนมาผ่านการมีส่วนร่วมในเกมรุกมากขึ้น
สถานการณ์ของฟราเตซีเป็นปริศนาสำหรับผู้จัดการทีม แต่ผมมั่นใจว่าต้องมีเหตุผลที่ซิวโควิชไม่เลือกเขาเป็นตัวจริง หรือแม้แต่เป็นตัวสำรองสำคัญ! สองฤดูกาลกับเนรัซซูร์รี่ได้แสดงให้เห็นว่าฟราเตซีมีความสามารถในการจบสกอร์ ความนิ่ง และความชำนาญทางเทคนิค อย่างไรก็ตาม จุดสำคัญอยู่ที่ความเข้ากันได้ทางแทคติกและการสนับสนุนจากเพื่อนร่วมทีม หากขาดองค์ประกอบเหล่านี้ ฟราเตซีไม่เพียงแต่จะไม่สามารถสร้างผลกระทบได้ แต่ยังกลายเป็นเป้าหมายของการวิจารณ์เมื่อข้อบกพร่องทางเทคนิคของเขาถูกเปิดเผยอย่างชัดเจน
ป.ล. ไม่ต้องสนใจความเชื่อมั่นที่ผิดที่ผิดทางของกัตตูโซ่ในตัวฟิออเรนติน่า วลาโฮวิช ที่ฟอร์มตกจนกลายเป็นผู้เล่นสำรองที่อินเตอร์ มิลาน โดยเฉลี่ยลงสนามเพียง 26 นาทีต่อเกมในลีก คุณคาดหวังให้เขาทำอะไรได้บ้างในฐานะตัวจริง? วิธีการจัดการทีมแบบนี้มันเกี่ยวข้องอะไรกับอินเตอร์กันแน่?
II. การเติบโตของยูเวนตุสหมายถึงการเติบโตของอิตาลีหรือไม่ ขณะที่การเติบโตของอินเตอร์หมายถึงการล่มสลายของอิตาลี?
ผู้ที่กล่าวถ้อยคำเช่นนี้ล้วนเป็นคนโง่เขลาหรือมีเจตนาร้าย และคำพูดของพวกเขานั้นปราศจากมูลความจริงหรือเหตุผลโดยสิ้นเชิง
1. ใครคือผู้จัดการทีมเมื่ออิตาลีชนะฟุตบอลโลกในปี 2006? ลิปปี้! แล้วตอนนี้? เขาคือผู้ล้มเหลวที่ควบคุมการล่มสลายของสโมสรหลายแห่ง ถูกไล่ออกกลางฤดูกาลซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะมีการเปรียบเทียบอะไรได้บ้างระหว่างสองคนนี้? จะเปรียบเทียบได้อย่างไร? บนพื้นฐานอะไร?
ผู้บัญชาการที่ไม่มีความสามารถจะทำให้กองทัพทั้งหมดของเขาหมดแรง เมื่อสมาคมฟุตบอลเลือกผู้จัดการทีม โดยยังคงยึดหลักการพื้นฐานที่ว่า "ต้องเชื่อฟัง" พวกเขาควรตระหนักว่า แม้ว่าการยิงเข้าที่แขนอาจแก้ไขปัญหาบางอย่างได้จริง แต่เมื่อผลของมันหมดไป ปัญหาจะยังคงอยู่โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงในระยะสั้น
ในขณะนั้น มานชินี ซึ่งได้สติกลับมาแล้ว ได้ส่งสัญญาณแสดงความเต็มใจที่จะคุมทีมให้กับสมาคมฟุตบอลซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้กระทั่งแสดงความเสียใจต่อสื่อมวลชนเกี่ยวกับการตัดสินใจลาออกจากตำแหน่งผู้จัดการทีมชาติอย่างเปิดเผย น่าเสียดายที่กราวิน่าและเจ้าหน้าที่ผู้ภาคภูมิใจหลายคนของสมาคมฟุตบอลอิตาลีไม่เต็มใจที่จะให้อภัยเขา และยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกำหนดจุดยืนของตนเองได้อย่างชัดเจน
ปัจจัยหลักที่อยู่เบื้องหลังการล่มสลายของอิตาลีคือความไร้ความสามารถของหัวหน้าผู้ฝึกสอนและการขาดเกณฑ์ที่เหมาะสมในการคัดเลือกผู้จัดการ ซึ่งนำไปสู่การบริหารจัดการที่วุ่นวายและการเปิดช่องให้ฝ่ายตรงข้ามใช้กลยุทธ์โจมตี
2. แม้ในช่วงที่พวกเขาคว้าแชมป์ในปี 2006 ยูเวนตุสกำลังรุ่งเรืองหรือไม่? ไม่เลย ตรงกันข้าม สโมสรกำลังจมอยู่ในเรื่องอื้อฉาว Calciopoli ฟุตบอลอิตาลีในปีนั้นถูกครอบงำโดยผู้เล่นจากหลายสโมสร – ยูเวนตุส, คู่หูมิลาน, คู่หูโรม – โดยมีดาวเด่นระดับแนวหน้าคอยยึดแนวรับทั้งสามแนว
3. ในฤดูกาล 2020-2021 อินเตอร์ มิลาน คว้าแชมป์เซเรีย อา; ในปีเดียวกันนั้น อิตาลี คว้าแชมป์ยูโรเปียน แชมเปียนชิป ด้วยทีมที่มีนักเตะจากหลายสโมสร รวมถึง บาร์เรลา, เวอร์รัตติ, ดิ ลอเรนติส, และ อิมโมบิเล่ ดังนั้น ความสำเร็จของอินเตอร์ คือจุดจบของอิตาลีหรือไม่?
4. ในช่วงที่ยูเวนตุสคว้าแชมป์ลีกติดต่อกัน 9 สมัยตั้งแต่ปี 2011 ถึง 2020 สื่อที่สนับสนุนยูเวนตุสหลายแห่งยกย่องว่าเป็น "ทศวรรษทองคำ" ของเซเรีย อา เนื่องจากสโมสรครองความยิ่งใหญ่ในลีก อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลานี้ ทีมชาติอิตาลีกลับประสบความล้มเหลวอย่างหนักจากการพลาดการเข้าร่วมฟุตบอลโลกปี 2018 ดังนั้น เมื่อยูเวนตุสรุ่งเรือง อิตาลีเองก็รุ่งเรืองไปด้วยหรือไม่?
5.เอาล่ะ ฤดูกาลที่แล้ว อินเตอร์ มิลาน แทบจะถูกพัดปลิวไปเป็นรองแชมป์เซเรีย อา หลังจากผ่านการแข่งขันนับไม่ถ้วนที่เต็มไปด้วยการแสดงฝีมืออันยอดเยี่ยมของกรรมการหลากหลายท่าน ในที่สุด นาโปลีก็ได้รับการยกย่องให้อยู่ในสถานะเทพเจ้า และแล้ว? ฤดูกาลนี้ แชมป์เก่าเซเรีย อา กลับมาแข่งขันในสองรายการอีกครั้ง เผยให้เห็นธาตุแท้อันน่าเกลียดและน่าอับอายของพวกเขาอย่างเต็มที่ แต่บางคนกลับไร้ยางอายโทษการเข้ามาของนักเตะใหม่ เพื่อเอาใจแฟนๆแฟนบอลบางกลุ่มที่ติดตามเซเรียอาอย่างยาวนาน ยึดติดกับมุมมองที่ล้าสมัยและถูกบดบังด้วยอายุ มักจะพูดจาไร้สาระ พวกเขาหมกมุ่นอยู่กับการพ่ายแพ้ของอินเตอร์ในรอบชิงชนะเลิศแชมเปียนส์ลีกเพียงอย่างเดียวว่าเป็นความน่าอับอาย ราวกับว่าปัญหาทั้งหมดเกิดจากความพ่ายแพ้ครั้งนั้นเพียงครั้งเดียว
ในสายตาของสาธารณชน อินเตอร์เป็นทีมรองแชมป์ตลอดกาล เป็นทีมระดับกลางๆ ในเซเรียอา และเป็นทีมระดับกลางๆ ในแชมเปียนส์ลีก อินเตอร์เช่นนี้ได้ 'ก้าวขึ้นมา' จริงหรือ? ในเมื่อพวกเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น แล้วสิ่งนี้มีอะไรเกี่ยวข้องกับการทำลายตัวเองของอิตาลีเอง?
อะไรนะ? นักเตะอินเตอร์ มิลานห้าคนในสิบเอ็ดตัวจริง? เมื่อคนบางคนที่รู้แค่การตัดต้นไม้กลายเป็นผู้จัดการทีม พวกเขาก็แค่ลอกเลียนแบบสไตล์ของคนอื่นโดยไม่เข้าใจความหมาย เหมือนกับการลอกการบ้านโดยไม่เข้าใจแนวคิด เมื่อพวกเขาลอกผิด พวกเขากลับโทษการบ้านเสียเอง หรือถึงขั้นตั้งคำถามว่าคำตอบนั้นถูกต้องหรือไม่
บาสโตนีทำหน้าที่เป็นหนึ่งในผู้เล่นแนวรุกหลักของอินเตอร์ มิลาน แล้วทำไมเขาถึงกลายเป็นเหมือนแมลงวันไร้หัวที่ไม่สามารถหาเป้าหมายในการส่งบอลได้เมื่อเล่นให้กับทีมชาติของเขา? อาจเป็นเพราะในเชิงแท็คติก เขาต้องการใครสักคนที่จะคอยสนับสนุนทางริมเส้นหรือไม่? แบเรลลาทำหน้าที่เพียงบทบาทเดียวที่อินเตอร์เสมอมา ไม่ว่าจะเน้นหน้าที่การป้องกันหรือส่งบอลสุดท้าย อาจเป็นไปได้ว่าเขาไม่เหมาะกับบทบาทกองกลางตัวหลัก แต่กลับถูกผลักดันให้เล่นในตำแหน่งผู้สร้างเกม?
จำนวนการเรียกตัวนักเตะทีมชาติที่สูงสะท้อนให้เห็นถึงผลงานที่ค่อนข้างคงที่ของสโมสรในลีกได้เป็นอย่างดี ดังที่นักเตะรุ่นเก๋าบางคนพูดอย่างตรงไปตรงมาแต่ถูกต้องว่า 'ถ้าอย่างนั้นก็อย่าเรียกพวกเขามาเลย!' นั่นแหละคือปัญหา—ถ้าคุณไม่เรียกพวกเขามา ก็จะเหลือผู้เล่นให้ใช้งานน้อยลงไปอีก!
--------
เมื่อยูเวนตุสประสบความสำเร็จ อิตาลีก็รุ่งเรือง; เมื่ออินเตอร์ มิลานประสบความสำเร็จ อิตาลีก็ล่มสลาย ข้อโต้แย้งแบบเอนเอียงผู้รอดชีวิตนี้แสดงให้เห็นถึงระดับการคิดวิเคราะห์ที่แทบจะไม่เกินตรรกะของเด็กประถม—การนำความบังเอิญมาแต่งเติมให้กลายเป็นกฎที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
เมื่อทีมชาติอิตาลีต้องเผชิญกับเส้นทางที่อันตรายของรอบเพลย์ออฟอีกครั้ง ประเด็นที่แท้จริงที่ต้องนำมาพิจารณาคือการคัดเลือกผู้เล่น การพัฒนาเยาวชน สภาพสนาม วิธีการปฏิรูประบบเพื่อขจัดความคิดแบบ 'กลุ่มใหญ่' วิธีการส่งเสริมการครอบงำของกลุ่มผู้มีอำนาจ และวิธีการใช้ประโยชน์จากจุดแข็งของสามสโมสรชั้นนำทางตอนเหนือเป็นแรงผลักดันสำหรับการพัฒนาโดยรวม แน่นอนว่ายังมีปัญหาที่ซับซ้อนกว่านี้ที่ต้องพิจารณา:
ผู้จัดการทีมที่แย่ขนาดนี้กลายเป็นหัวหน้าโค้ชทีมชาติได้ยังไงกัน?
ไม่มีโค้ชชาวอิตาลีจริงๆ หรือ?
ผู้ตัดสินจะหลีกเลี่ยงการถูกอิทธิพลจากปัจจัยภายนอกบางอย่างได้อย่างไร?
ในที่สุดแล้ว เราได้แต่หวังว่าความพ่ายแพ้อย่างหนักหนานี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อจิตใจของนักเตะอินเตอร์ มิลาน พวกเขาต้องปรับสภาพร่างกายและจิตใจให้พร้อมอย่างรวดเร็วเพื่อเผชิญหน้ากับสองบททดสอบสำคัญที่กำลังจะมาถึง!